Pobożność oraz duchowość to dwa zjawiska obecne w życiu duchowym. Jaka jest między nimi różnica?
Pobożność dotyczy tego, co na zewnątrz – związana jest z różnymi formułami modlitewnymi, nowennami, rytuałami i obrzędami. Skrajna pobożność może prowadzić do oderwania od rzeczywistości, ucieczki od życiowych problemów czy podawania banalnych odpowiedzi na skomplikowane pytania.
Duchowość wiąże się bardziej ze sferą wewnętrzną – oznacza pewne postawy i decyzje, choćby postawę wiary i zaufania względem Boga. Zawiera także wgląd w siebie: swoje nieuporządkowane wnętrze, myśli, emocje, motywacje. Duchowość sprawia, że potrafimy twardo stąpać po glebie, konfrontować się z trudnościami czy głębiej patrzeć na rzeczywistość.
Czy to znaczy, że pobożność jest nam niepotrzebna? Św. Ignacy powiedziałby pewnie, że pobożność jest dobra „tyle o ile”. Tyle o ile prowadzi nas do duchowości. Jeżeli jakiekolwiek akty pobożności nie prowadzą nas do duchowości to tak naprawdę nie prowadzą nas do Boga.
Ośmielam się postawić tezę, że mocne przeakcentowanie pobożności jest jednym ze źródeł kryzysu moralnego osób duchownych czy religijnej płycizny ludzi świeckich.
Zdrowa pobożność prowadzi do duchowości. Duchowość prowadzi do spotkania z Bogiem. Spotkanie z Bogiem prowadzi do przemiany człowieka. Przemieniony człowiek jest żywym dowodem działania Boga w Kościele.
Rozważanie wygłoszone 06.07.2020 r. na Poniedziałek XIV Tygodnia Zwykłego, na podstawie Mt 9, 18-26.
