Czy ktoś z Was chciałby być niewolnikiem? Odpowiedź jest oczywista – każdy chce być wolny. Myślę, że już samo słowo niewolnik może w nas budzić opór i niechęć. Zapytałem prowokacyjnie, wiedząc o tym, że nikt tego nie chce. Ale faktem jest, że każdy z nas, czy to się komukolwiek podoba, z perspektywy duchowej już jest niewolnikiem – opinii innych, oczekiwań społecznych, multimediów, pieniędzy, dobrego imienia – można do tej litanii dołożyć jeszcze coś od siebie. W związku z tym od strony duchowej mamy fundamentalny wybór: być niewolnikiem tych wszystkich spraw, albo niewolnikiem Boga. Ale co to znaczy być niewolnikiem Boga?
W ostatnim „Gościu Niedzielnym” czytałem artykuł o Wspólnotach Jerozolimskich w Warszawie. Postawa członków tej wspólnoty jest dla mnie wzorem, co to znaczy być niewolnikiem Boga i jaką ten stan daje wewnętrzną wolność. Mocno mnie poruszyło to, kiedy odpowiedzialny za wspólnotę opowiada, o budynku, który jest klasztorem. W centrum Warszawy, blisko stadionu Legii, budynek wymagał kapitalnego remontu – został zaadaptowany jako piękna, surowa, prosta świątynia połączona z klasztorem. Co w tym niezwykłego? To, że budynek nie należy do wspólnoty. Jest tylko wynajmowany. W każdym momencie osoba wynajmująca obiekt, może zakończyć współpracę. Przełożony mówi o tym fakcie z wielkim pokojem, uznając tę okoliczność jako zaletę – w taki sposób nie mają poczucia że coś zależy od nich, co mogłoby prowadzić do myślenia o sobie w kategoriach siły, kontroli, a w końcu do pychy. To są ludzie wewnętrznie wolni, pełni pokoju i zależni całkowicie od Boga, we wszystkich aspektach życia.
Czytając takie świadectwa mogą rodzić się w nas podobne pragnienia. Oczywiście stawanie się niewolnikiem Boga i droga do wewnętrznej wolności to pewien proces. Ale wszystko zaczyna się od wewnętrznej zgody i wołania głębi serca, aby Bóg uczynił mnie swoim niewolnikiem. Dlaczego warto? Bo niewolnik Boga, to człowiek wewnętrznie wolny.
Rozważanie wygłoszone 07.05.2020 r. na Czwartek IV Tygodnia Wielkanocnego, na podstawie Ewangelii wg. św. Jana 13, 16-20.
